Rozdział 1.

Wolę udawać że wszystko ze mną okej niż mówić wszystkim jak bardzo jest źle.


Rozdział dedykuję mojej niezastąpionej Julii która doradzała mi podczas tworzenia fundamentów tego opowiadania :) 

Obróciłam się z boku na bok.Wtulona w poduszkę mokrą od łez myślałam ciągle o tym samym.O śmierci rodziców.W dodatku Robert nie mógł przyjechać z Niemiec.Włączyłam najsmutniejszą piosenkę jaką miałam na swoim telefonie [link] i znowu zaczęłam płakać.Nawet nie zauważyłam kiedy do mojego pokoju weszła babcia.
-Oliwia kochanie,proszę cię wyjdź w końcu z łóżka.Zjedz coś-mówiła smutnym głosem.W końcu sama przeżywała stratę swojej córki
-wyjdź stąd babciu-powiedziałam przez łzy.
Słyszałam kroki babci po schodach a potem jak z kimś rozmawia.
-Robert,błagam cię zrób coś.Ja już nie mam siły.Nic nie je,nie pije,nie ma mowy żeby wyszła z łóżka-mówiła,przez telefon jak sądzę
Po chwili powiedziała:
-Dobrze czekam-
Dochodziła 20:00.Wyłączyłam muzykę i zasnęłam.

*

Obudziły mnie otwierające się drzwi frontowe.Przetarłam oczy wciąż mokre od łez.Podniosłam się z
łóżka i spojrzałam na zegarek.Była 09:00.Usłyszałam kroki na schodach.Do pokoju weszła babcia.
-Oliwia,ktoś do ciebie-powiedziała i zeszła na dół.Po niej jak się okazało weszła jedna z niewielu  rozumiejących mnie osób.
-Cześć Oliwia-powiedział Robert swoich zachrypniętym głosem
Na początku nie wiedziałam co odpowiedzieć.Ale tak cholernie za nim tęskniłam.Przytuliłam się do niego i zaczęłam płakać.
-No już dobrze-spojrzał na mnie-Oliwia piękna jak zawsze-
Na moich ustach mimowolnie pojawił się lekki uśmiech.
-Tak a zwłaszcza zapuchnięta od płaczu?
-Pewnie.Mam dla ciebie niespodziankę-powiedział z cwaniackim uśmiechem
-Jaką?-zapytałam zaciekawiona
-Zabieram cię do Dortmundu.Zamieszkasz ze mną i z Anią-odparł uradowany
-Ale Robert...Nie mogę się wam narzucać a po za tym mam tu przyjaciółkę.I jestem świeżo po maturze.Złożyłam już podanie na uniwersytet medyczny-zaprotestowałam
-Nie masz nic do gadania.Już uzgodniłem to z babcią a po za tym jestem twoim kuzynem i przyjacielem.Poznasz chłopaków z drużyny,zobaczysz Piszczków i Błaszczykowskich,przecież tak dawno się z nimi nie widziałaś.A w Dortmundzie też jest dobra uczelnia.Na pewno się dostaniesz-próbował mnie przekonać
-No nie wiem...Nie chce siedzieć Ani na głowie-wahałam się
-Nie martw się.Ona bardzo się ucieszyła.Po jutrze wyjeżdżamy.Zacznij się pakować a ja pójdę porozmawiać z dziadkiem i babcią-oznajmił
Mój Robert.Zawsze kiedy dzieje się coś złego on pojawia się jak rycerz na białym rumaku.Ale nie jestem przekonana co do tego wyjazdu.Co jeśli się tam nie odnajdę?Będę tęskniła za Agą.To ona była przy mnie po śmierci rodziców.Szczerze mówiąc to najbardziej do tego wyjazdu przekonuje mnie fakt że poznam drużynę.W końcu Borussi kibicuję już od 4 lat.Dobrze że zdecydowałam się na kurs niemieckiego bo nie wiem jakbym się tam dogadała z ludźmi.
Ponieważ zjawił się Robert postanowiłam się ogarnąć.Przy babci i dziadku to mi obojętne ale przy nim wolę wyglądać jak człowiek.Poszłam do łazienki i wzięłam szybki prysznic.Ubrałam się,związałam włosy w wysokiego kucyka i zeszłam na dół.Nie jadłam od 3 dni więc uznałam że jakiś posiłek mi nie zaszkodzi.Kiedy zeszłam na dół wszyscy popatrzyli na mnie jak na ducha.
-Jak to się stało że zeszłaś na dół!?-Spytał dziadek
-Głodna jestem.Babciu mogę liczyć na obiad?-spytałam
-Jasne,jasne już robię-
Kiedy wszyscy byli czymś zajęci poszłam do siebie aby zadzwonić.Muszę się umówić z Agą.W końcu musi wiedzieć że się już nie zobaczymy.

*

I jest pierwszy rozdział ;) Przepraszam że krótki ale to dopiero wprowadzenie.Jeśli ktoś zaczął czytać to bardzo proszę o komentarze.Nawet nie wiecie jak bardzo to motywuje.Niedługo pojawi się rozdział drugi :*