Rozdział 3.

''Baby,Baby
When we first met I never felt something so stong.
You were like my lover and my best friend''


Rozdział dedykuję jemu.


-To już ostatnia walizka-powiedział uśmiechnięty Robert,wkładając bagaż do auta dziadka.
Wzdychnęłam i podeszłam do Agi. -No to pora się pożegnać-powiedziała nie podnosząc na mnie wzroku.
-Chodź tu do mnie-odpowiedziała unosząc do niej ręce.
Aga dosłownie rzuciła się na mnie i zaczęła płakać.
-Olly nie zostawiaj mnie!-
-Możesz przyjechać do mnie na święta,wakacje-wyliczałam
-Ale to nie będzie to samo!Robert ty debilu!-wydarła się na Lewandowskiego 
-Wybacz Aga.Muszę ją porwać-odparł śmiejąc się
Wypuściłam ją z uścisku i pożegnałam się z babcią po czym wsiadłam do auta dziadka.
-Obiecaj że będziesz pisać-powiedziała Aga przez płacz
-Obiecuję-uśmiechnęłam się 
Dziadek włączył auto i pojechaliśmy na lotnisko.Kiedy już dojechaliśmy pożegnaliśmy się z dziadkiem i weszliśmy do środka.Podczas odprawy Robert zauważył że nie jestem w humorze.
-Oliwia,co jest?-zapytał zatroskany
-Poznań to mój dom.Trudno mi stąd wyjechać.Lecz z drugiej strony przypomina mi o najgorszych wspomnieniach-odpowiedziałam ze smutkiem
-W Dortmundzie wszystko się ułoży.Obiecuję-posłał mi uśmiech i podał do okienka swój paszport.
Zrobiłam to samo i poszliśmy dalej.Czekaliśmy około pół godziny i wreszcie weszliśmy do samochodu.Robert naciągnął kaptur na głowę i usiedliśmy w fotelu.
-Olly,lecisz w stronę lepszego życia.Chcę żebyś zapomniała o wszystkich złych rzeczach które cię spotkały.Osobiście się o to postaram-powiedział
-Dziękuję że jesteś-odpowiedziałam i przytuliłam się do Lewego po czym zasnęłam.

-Oliwia,wstawaj.Za 15 minut będziemy-powiedział Robert potrząsając mną

Podniosłam się z jego brzucha i spojrzałam przez okno.Przede mną rozciągał się krajobraz malowniczej Westfalii na którą spoglądałam poprzez chmury.Góry,jeziora,lasy...Było to znacznie piękniejsze miejsce niż okolice Poznania.Potem zaczęły pojawiać się pierwsze budynki i moim oczom ukazał się Dortmund.Już nie mogłam się doczekać kiedy wylądujemy.Samolot zaczął powoli podchodzić do lądowania i zanim się obejrzałam byliśmy na lotnisku.
-No wysiadamy-powiedział Lewandowski 
-Super-uśmiechnęłam się
-Wow,widzę że humor ci się poprawia!-odparł uradowany 
-Podoba mi się tu.Na razie-wzięłam swoje rzeczy i ruszyłam za Lewym.
Po zabraniu bagaży udaliśmy się do taksówki.Robert powiedział kierowcy adres i byliśmy w drodze do jego domu.
-Dom na pewno ci się spodoba.Dostaniesz swój pokój.A i Ania miała zrobić ci ciasto na powitanie-
próbował mnie zachęcić
-Nie musicie mnie tak rozpieszczać-zaśmiałam się
-Owszem musimy-skarcił mnie
-Dojechaliśmy-przerwał nam kierowca
Robert zapłacił za przejazd i wysiedliśmy z auta.Razem z kierowcą wyciągali bagaże kiedy ja weszłam do domu.Był na prawdę duży i przytulny zarazem.Zamierzałam iść do łazienki kiedy zza rogu wyskoczyła Ania.Rzuciła się na mnie i przytuliła.
-Oliwka!Tak dawno cię nie widziałam!O mój boże jak ty urosłaś!-
-Też się cieszę że cię widzę-zaśmiałam się

*

Całowała mnie w szyję a ja jej się nie opierałem.Wiedziałem że mnie przekupuję, że znowu mnie wykorzystuje.Ale nic nie zrobiłem.Poddałem się.Czułem się jak idiota.Naiwny idiota.Czemu ja jej na to pozwalam?Czemu próbuję sobie wmówić że ją kocham?Jestem ślepy i głupi.Dostała to czego chciała i wyszła.A ja zostałem sam.Sam pogrążony w swoim idiotyzmie. 

 Byłem w sklepie kiedy zadzwonił mój telefon.

-Halo?-

-Cześć Mario,Lewy z tej strony.Mam dla ciebie propozycję-powiedział polak

-jaką?-odparłem znużony 

-Przyjechała moja kuzynka Oliwia.Zostaje na stałe i robimy z Anią coś w stylu imprezy powitalnej żeby poznała się z wami.Przyjdziesz?-zapytał 

-No nie wiem.Ann dała mi w kość i nie mam nastroju-odpowiedziałem

-Przyjdź.Będzie fajnie i się rozchmurzysz-nalegał

-No dobra.U ciebie?-zgodziłem się

-Tak.U mnie o 20:00.Do zobaczenia-

*

 -Ania przestań tyle solić bo wszyscy się otrują!-skarcił ją Robert

-Co ty wiesz o dobrej kuchni człowieku?!-odparła celując w niego łyżką

-O której tak właściwie zaczyna się impreza?-spytałam

-o 20:00-odparli razem

Nie wiem czy jestem gotowa na imprezy.Wciąż nie ochłonęłam po wszystkim co się stało.Ale z drugiej strony muszę wyjść do ludzi.Do imprezy pozostało nie dużo czasu więc postanowiłam się przygotować.Poszłam na górę do mojego nowego pokoju który zdecydowanie był idealny.Był mały i przytulny.Łóżko było umiejscowione na sporym parapecie obok okna, a zaraz obok tego półka na książki.Pomieszczenie było wyłożone deskami a ściany zostały pomalowane na bladą czerwień.Jednym słowem żyć nie umierać.Do sporej szafy włożyłam już moje ciuchy.Założyłam cielistą koszulę,do tego błękitną spódnicę i trampki.Postawiłam na pomieszanie elegancji i sportu.

Związałam włosy w koński ogon i lekko umalowałam oczy.Nie chciałam jeszcze schodzić na dół.Rzuciłam się na moje łóżko i spojrzałam przez okno na park.Liście stały się już lekko pomarańczowe.Ta przeprowadzka była dobrym wyborem.Od wspomnień nie ucieknę nigdy ale jak na razie jestem wystarczająco daleko.

*

O 19:30 zacząłem zbierać się na imprezę.Wziąłem szybki prysznic, przebrałem się u wyszedłem z domu.Postanowiłem że przejdę się do Roberta w końcu nie miałem daleko.Po jakiś 15 minutach byłem na miejscu.Zadzwoniłem do drzwi i po chwili wpuściła mnie Ania piękna jak zwykle.Zamieniłem z nią parę słów i podszedłem do mojego przyjaciela Marco Reusa.

-Gotze!Coś ty taki przygnębiony?-Zapytał z radością

-Ann daje mi w kość.Ale to nic takiego-odparłem wymuszając uśmiech

-Słuchaj stary.Jak jej nie zostawisz to przysięgam że ci przyłożę żebyś wreszcie otworzył oczy.Człowieku, nie masz żadnych korzyści z tego związku zrozum to-skarcił mnie blondyn 

-Jak będzie trzeba ci przywalić to też pomogę-dopowiedział Lewandowski

-Właśnie Robert, gdzie ta twoja kuzynka?-zapytałem

-Już po nią idę-puścił mi oko i poszedł na górę.

*

*Puk* *Puk* 

-Proszę!-krzyknęłam

-Oliwia czemu tu siedzisz?Goście już przyszli-powiedział Robert wychylając się zza drzwi

-Okej już idę-wstałam z łóżka i poszłam za nim na dół

 Na imprezie było sporo osób.Moją uwagę przyciągnął jasny brunet rozmawiający z Reusem jeśli się nie mylę.

-Drużyno, o to moja kuzynka Oliwia.Nacieszcie się nią-powiedział uradowany Robert i poszedł pomóc Ani w kuchni.

Ja stanęłam jak kołek i zaczerwieniłam się.W momencie przybiegło do mnie stado facetów witając się.Ku mojemu zdziwieniu brunet nie podszedł aby się przywitać.Kiedy już wszyscy się mi przestawili chciałam uciec do kuchni żeby nie stać sama ale ktoś złapał mnie za rękę.Brunet wyciągnął do mnie rękę.

-Jestem Mario-przedstawił się posyłając mi czarujący uśmiech

-Oliwia-odwzajemniłam uśmiech

W moim brzuchu pojawiło się tysiące motylków i poczułam przypływ endorfin.

*

Zeszła ze schodów jak księżniczka z bajki.Jak anioł z nieba.Piękna,olśniewająca,tajemnicza.Niczym moje wybawienie.Kim ja przy niej byłem? Jedyne na co było mnie stać to przedstawić się.Zero szans.Jak taka dziewczyna mogłaby nie mieć faceta? Szlag. Muszę się ogarnąć. Nie mogę robić sobie nadziei.Nie chcę znowu być samotny przez to czego nie mogę dostać.

...................................................................................................................................

Tamtarantamtam.Jest rozdział 3.Przepraszam za taką długą przerwę.I wybaczcie mi za brak pauz po zdaniach ale już nie mam siły tego poprawiać a chce żebyście szybciej miały rozdział.Mam nadzieję że wam się spodoba i proszę o komentarze :))

Zawieszam.

Niestety muszę zawiesić bloga.Przepraszam że dopiero po dwuch rozdziałach ale po rozpoczęciu roku mam strasznie dużo na głowie.Kiedy tylko będę mogła napiszę rozdział.



Jeszcze raz przepraszam,Kinga

Ogłoszenie

Chciałam was poinformować, że w nowym miejscu wakacyjnym mam wi-fi, więc rozdział powinien pojawić się w ciągu 2-3 dni. Jeśli chodzi o wasze blogi, to przepraszam, że nie zaglądałam, ale same rozumiecie, że nie miałam jak. Także wracam do pracy : )

Pozdrawiam, Kinga 

Rozdział 2.

''Z każdej sytuacji wspólnie znajdziemy wyjście,
Jeszcze parę zwycięstw, razem będziemy na szczycie.''

~Paluch

Dla Agaty która doprowadziła mój blog do ładu : ) 

Wszedłem do salonu w którym znajdowała się moja ukochana. Siedziała na kanapie a wokół niej leżało około siedmiu torb z zakupami. Nie mogłem ukryć że jestem już sfrustrowany tą sytuacją. - Ann kochanie,znowu byłaś na zakupach? - spytałem - Przecież wiesz że mam mało ciuchów - odparła tuląc się do mnie. Już wiedziałem co się święci. Ostatnio przymilała się do mnie tylko kiedy chciała pieniędzy. Nie chcę być dla niej tylko bankomatem... Chcę być kimś więcej. - Misiu tak się składa że potrzebuję... - nie dokończyła bo jej urwałem - Ann przestań mnie tak traktować. Zaczynam mieć dość wykorzystywania mnie. Myślałem że coś więcej dla ciebie znaczę, ale najwyraźniej się myliłem - powiedziałem sucho i wyszedłem. Udałem się na Signal Iduna Park. Zawsze kiedy coś jest nie tak, wystarczy że poćwiczę i już jest trochę lepiej. Mogę się w ten sposób odstresować. Wszedłem na murawę i zacząłem robić ''kapki'' i inne tego typu ćwiczenia. Jednak ta sytuacja wciąż mnie prześladowała .Czy mój związek z Ann w ogóle ma jakikolwiek sens?

*

Umówiłam się z Agą na rynku o 13:00. Usiadłam pod fontanną apolla gdzie miała przyjść moja przyjaciółka. Co ja jej powiem? Zostawiam ją samą w Poznaniu. Wydaje mi się że to trochę samolubne z mojej strony. Moje rozmyślania przerwała Aga która stanęła nade mną. Jak zawsze piękna. To zawsze w w niej podkochiwali się wszyscy chłopcy. Zawsze żyłam w jej cieniu. Ale wiem że trudno jej będzie sobie poradzić kiedy wyjadę. - Hej Aguś -Wstałam i przytuliłam ją. - Jak się trzymasz? Stęskniłam się - spytała. - Ja też tęskniłam. I lepiej już ze mną. Chodź do kawiarni, wszystko ci opowiem -odpowiedziałam. Pokierowałyśmy się do jednej z wielu rynkowych kafejek. Usiadłyśmy na dworze i każda zamówiła sobie po kawie mrożonej. - No więc...co chciałaś mi powiedzieć - spytała. - Nie wiem jak ci to powiedzieć - odparłam zmieszana. - No dawaj! Obiecuję że cię nie zjem - zaśmiała się. No cóż, za chwilę raczej nie będzie jej do śmiechu. - WyprowadzamsiędoDortmundu - wypowiedziałam jednym tchem - Co?! Jak to?! - z twarzy Agi zniknął uśmiech. Zastąpiło go przerażenie mieszające się ze smutkiem i dezorientacją. - Robert przyjechał po mnie. Jutro wyjeżdżam. Bardzo mi przykro. - do oczu napłynęły mi łzy. Nie spodziewałam się że będę musiała się rozstać z najlepsza przyjaciółką. - Ale co z twoimi studiami?! - spytała z podniesionym głosem. - Złożyłam podanie na uniwersytet medyczny w Dortmundzie. Mam 90% szans że mnie przyjmą w końcu moja matura spełnia kryteria. Aga, serio się tego nie spodziewałam. Nie miałam czasu na decyzję a chcę się wyrwać z Poznania żeby choć trochę zapomnieć o śmierci rodziców - byłam już bardzo bliska płaczu mówiąc to. Już wypiłyśmy nasze kawy więc każda zapłaciła za siebie i wyszłyśmy. Usiadłyśmy na najbliższej ławeczce i trwałyśmy w ciszy. - Będę tęsknić - Aga postanowiła przerwać ciszę - Ja też - oparłam się na jej ramieniu - Chyba już nic nie wskóram więc nie pozostaje mi nic jak pożegnać się - powiedziała smętnie - Wyjeżdżamy jutro o 10. Mam nadzieję że przyjdziesz. - Na pewno - uśmiechnęła się i przytuliła mnie. Pożegnałyśmy się i wróciłam do domu. W końcu nie byłam jeszcze spakowana. W drodze do domu rozpłakałam się. Tak po prostu, z bezsilności. Mam świadomość tego że w moim obecnym stanie nie poradzę sobie w Dortmundzie. Zanim rodzice umarli odszedł ode mnie ukochany. Aga była wtedy dla mnie oparciem. Dzięki niej się pozbierałam i uwierzyłam że jakoś się ułoży. A teraz już nie pozbiera mnie po kolejnym upadku bo jej przy mnie nie będzie. A raczej nie jest mi dane być szczęśliwą. Przetarłam łzy i weszłam do domu. Robert od razu zerwał się z fotela. - Płakałaś? - zapytał zmartwiony. - Nie... coś mi wpadło do oka - skłamałam - Przecież cię znam. Wiem że płakałaś. Co się stało? Pokłóciłaś się z Agą? - No tak, Robert zna mnie na wylot. Uznałam że nie będę kłamała i mu powiem. - Nie. Po prostu nie wiem czy poradzimy sobie bez siebie nawzajem. A zwłaszcza ja bez niej -odpowiedziałam. - Nie martw się. Aga zawsze będzie mogła cię odwiedzać - powiedział jak zawsze optymistyczny Lewandowski. No tak. To nie jego rzuciła Anka i to nie jemu umarli rodzice. - Pójdę się spakować - powiedziałam i udałam się na górę. Ciuchów wiele nie miałam więc zmieściły się do dwóch niewielkich walizek. Oprócz tego torba podręczna i parę małych pudełek z ważnymi rzeczami. O dziwo spakowałam się w niecałe półtorej godziny. Kiedy miałam to z głowy, weszłam na stronę Dortmundzkiego Uniwersytetu Medycznego żeby sprawdzić czy się dostałam. Serce waliło mi jak diabli. Kliknęłam w odpowiednią zakładkę i wpisałam numer zgłoszenia i... DOSTAŁAM SIĘ. Nie wieżę. Kamień spadł mi z serca. Zeszłam na dół żeby poinformować wszystkich o moim sukcesie. - Dostałam się na studia - wymusiłam lekki uśmiech na twarzy. Fakt, byłam szczęśliwa ale od paru miesięcy uśmiechanie sprawia mi problem. - To świetnie! - powiedzieli babcia z dziadkiem - Jestem z ciebie dumny - powiedział Lewy i pocałował mnie w czoło Po gratulacjach poszłam się umyć i przebrać w piżamę. Dochodziła 22.Nie było w cale tak późno ale byłam nieźle zmęczona. Ten dzień nie był dla mnie łatwy, jutrzejszy też nie będzie. Położyłam się do łóżka i szybko zapadłam w sen. * Nie miałem dziś ochoty wracać do domu na noc. Wiedziałem że Ann będzie na mnie czekać ale nie śpieszyło mi się do niej. Postanowiłem pójść do mojego przyjaciela Marco Reusa. On zawsze wie jak mi pomóc, doradzić i wesprzeć w takich sytuacjach. Lecz z drugiej strony jego zdanie na temat Ann jest negatywne, z tego co pamiętam nigdy jej nie lubił i z wzajemnością. Zadzwoniłem do drzwi i po chwili otworzył mi mój przyjaciel. - Hej stary, zapraszam - powiedział i wpuścił mnie do mieszkania Nie był sam. Na kanapie siedzieli Łukasz i Kuba. - Siema, co robicie? - spytałem - A nic takiego. Pijemy sobie i próbujemy się odstresować przed meczem z Schalke -powiedział uśmiechnięty Reus. Usiadłem na kanapie a Marco nawijał dalej. - Nie dzwoniłem po ciebie bo myślałem że jesteś z Ann. - prychną - Właśnie, pokłóciliście się? Wyglądasz na przygnębionego - spytał zatroskany. - W sumie to tak. Znowu chciała kasy, wkurzyłem się że traktuje mnie jak bankomat i wyszedłem - odpowiedziałem - Nareszcie przejrzałeś na oczy. Ale tak się składa że ktoś ma się zjawić. Łukasz, kto to miał przyjechać? - spytał Marco Piszczka - Robert pojechał do Polski po swoją kuzynkę Oliwię. Niedawno jej rodzice zginęli wypadku. Ma u niego zamieszkać.Swoją drogą z tego co wiem nie ma chłopaka a jest śliczna i ma wspaniały charakter. Może przy niej zapomnisz o tej piranii-Łukasz popatrzył na mnie chytrym wzrokiem a Kuba mu przytaknął. - No nie wiem. Ann nie jest taka zła oprócz tego że ciągle coś kupuje - próbowałem zaprzeczyć ale fakt faktem Marco miał rację. - Ja ci mówię, zerwij z nią człowieku - Reus nie miał zamiaru odpuścić.Dobrze wiedziałem że ma rację ale ja muszę być uparty.Taka moja natura. - Jeśli się nie zmieni to z nią zerwę. Tak w ogóle to masz jakieś wolne łóżko ?- spytałem z na dzieją - Jasne - odpowiedział Resztę wieczoru spędziliśmy na popijaniu i oglądaniu jakiś głupich programów w telewizji. Potem jeszcze wpadło parę chłopaków z drużyny a ja szybko zapomniałem o pani Brommel.

*

I jest rozdział 2 :) Zarwałam na niego dwie noce bo trochę nie miałam czasu więc sorry jeśli zły ;D Teraz jadę na 2 tygodnie na wakacje więc rozdziały mogą pojawiać się rzadziej ale biorę laptopa więc na pewno pojawiać się będą.I bardzo proszę każdego czytającego o komentarze bo one cholernie motywują i wiem też że moje opowiadanie ma sens.

P.S Dla niecierpliwych: główni bohaterowie poznają się w rozdziale 3 :) (chyba XD)
A i gdyby was wkurzała muza to w prawym górnym rogu jest guzik z playlistą i myślę że znajdziecie coś dla siebie ;)
Pozdrawiam : ))

Rozdział 1.

Wolę udawać że wszystko ze mną okej niż mówić wszystkim jak bardzo jest źle.


Rozdział dedykuję mojej niezastąpionej Julii która doradzała mi podczas tworzenia fundamentów tego opowiadania :) 

Obróciłam się z boku na bok.Wtulona w poduszkę mokrą od łez myślałam ciągle o tym samym.O śmierci rodziców.W dodatku Robert nie mógł przyjechać z Niemiec.Włączyłam najsmutniejszą piosenkę jaką miałam na swoim telefonie [link] i znowu zaczęłam płakać.Nawet nie zauważyłam kiedy do mojego pokoju weszła babcia.
-Oliwia kochanie,proszę cię wyjdź w końcu z łóżka.Zjedz coś-mówiła smutnym głosem.W końcu sama przeżywała stratę swojej córki
-wyjdź stąd babciu-powiedziałam przez łzy.
Słyszałam kroki babci po schodach a potem jak z kimś rozmawia.
-Robert,błagam cię zrób coś.Ja już nie mam siły.Nic nie je,nie pije,nie ma mowy żeby wyszła z łóżka-mówiła,przez telefon jak sądzę
Po chwili powiedziała:
-Dobrze czekam-
Dochodziła 20:00.Wyłączyłam muzykę i zasnęłam.

*

Obudziły mnie otwierające się drzwi frontowe.Przetarłam oczy wciąż mokre od łez.Podniosłam się z
łóżka i spojrzałam na zegarek.Była 09:00.Usłyszałam kroki na schodach.Do pokoju weszła babcia.
-Oliwia,ktoś do ciebie-powiedziała i zeszła na dół.Po niej jak się okazało weszła jedna z niewielu  rozumiejących mnie osób.
-Cześć Oliwia-powiedział Robert swoich zachrypniętym głosem
Na początku nie wiedziałam co odpowiedzieć.Ale tak cholernie za nim tęskniłam.Przytuliłam się do niego i zaczęłam płakać.
-No już dobrze-spojrzał na mnie-Oliwia piękna jak zawsze-
Na moich ustach mimowolnie pojawił się lekki uśmiech.
-Tak a zwłaszcza zapuchnięta od płaczu?
-Pewnie.Mam dla ciebie niespodziankę-powiedział z cwaniackim uśmiechem
-Jaką?-zapytałam zaciekawiona
-Zabieram cię do Dortmundu.Zamieszkasz ze mną i z Anią-odparł uradowany
-Ale Robert...Nie mogę się wam narzucać a po za tym mam tu przyjaciółkę.I jestem świeżo po maturze.Złożyłam już podanie na uniwersytet medyczny-zaprotestowałam
-Nie masz nic do gadania.Już uzgodniłem to z babcią a po za tym jestem twoim kuzynem i przyjacielem.Poznasz chłopaków z drużyny,zobaczysz Piszczków i Błaszczykowskich,przecież tak dawno się z nimi nie widziałaś.A w Dortmundzie też jest dobra uczelnia.Na pewno się dostaniesz-próbował mnie przekonać
-No nie wiem...Nie chce siedzieć Ani na głowie-wahałam się
-Nie martw się.Ona bardzo się ucieszyła.Po jutrze wyjeżdżamy.Zacznij się pakować a ja pójdę porozmawiać z dziadkiem i babcią-oznajmił
Mój Robert.Zawsze kiedy dzieje się coś złego on pojawia się jak rycerz na białym rumaku.Ale nie jestem przekonana co do tego wyjazdu.Co jeśli się tam nie odnajdę?Będę tęskniła za Agą.To ona była przy mnie po śmierci rodziców.Szczerze mówiąc to najbardziej do tego wyjazdu przekonuje mnie fakt że poznam drużynę.W końcu Borussi kibicuję już od 4 lat.Dobrze że zdecydowałam się na kurs niemieckiego bo nie wiem jakbym się tam dogadała z ludźmi.
Ponieważ zjawił się Robert postanowiłam się ogarnąć.Przy babci i dziadku to mi obojętne ale przy nim wolę wyglądać jak człowiek.Poszłam do łazienki i wzięłam szybki prysznic.Ubrałam się,związałam włosy w wysokiego kucyka i zeszłam na dół.Nie jadłam od 3 dni więc uznałam że jakiś posiłek mi nie zaszkodzi.Kiedy zeszłam na dół wszyscy popatrzyli na mnie jak na ducha.
-Jak to się stało że zeszłaś na dół!?-Spytał dziadek
-Głodna jestem.Babciu mogę liczyć na obiad?-spytałam
-Jasne,jasne już robię-
Kiedy wszyscy byli czymś zajęci poszłam do siebie aby zadzwonić.Muszę się umówić z Agą.W końcu musi wiedzieć że się już nie zobaczymy.

*

I jest pierwszy rozdział ;) Przepraszam że krótki ale to dopiero wprowadzenie.Jeśli ktoś zaczął czytać to bardzo proszę o komentarze.Nawet nie wiecie jak bardzo to motywuje.Niedługo pojawi się rozdział drugi :*

Prolog

Doskonale pamiętam ten moment. Jest 4 Marca 2013r. Dzwoni dzwonek do drzwi. Otwieram je i moim oczom ukazuje się dwóch policjantów z grobowymi minami. Pytam:
-Czy coś się stało?-
Odpowiedź którą otrzymałam sprawiła że podłamały się pode mną nogi.

-Pani rodzice ponieśli śmierć w wypadku samochodowym.bardzo nam przykro.-
 Pierwsze pytanie jakie rodzi się w mojej głowie to JAK?

JAK to się mogło stać? JAK ja sobie teraz poradzę? Odpowiedź na drugie pytanie pojawia się szybko. Przecież jest ktoś kto zawsze mi pomoże. ROBERT. 

________________________________________________         

Mam nadzieję że prolog się wam spodobał :))